Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΡΕΛΙΑ
από την "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ"
Η παράσταση που δόθηκε την Τρίτη το βράδυ στη Βουλή, κατά την «ανάκριση». του Ντομινίκ Στρος-Καν από βουλευτές, φανερώνει ανάγλυφα το μέγεθος του προβλήματος που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα και η χώρα η ίδια.
Ο μόνος ειλικρινής ήταν ο επικεφαλής του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου: «Δεν ήρθαμε μόνοι μας. Μας καλέσατε, επειδή μας χρειάζεστε».
Και δεν σηκώθηκε ούτε ένας να του πει: «Οχι, δεν σας χρειαζόμαστε. Να πάτε από εκεί που ήρθατε». Ποιος να σηκωθεί; Οι εκπρόσωποι των δύο κομμάτων εξουσίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο υψηλός προσκεκλημένος τους έχει δίκιο. Και οι άλλοι, της αφασικής Αριστεράς, προτίμησαν την «αποχή» και την επαναστατική γυμναστική, με δηλώσεις έξω από το κτήριο. Και του έκαναν τα μούτρα κρέας.
Δυστυχώς, το σύνολο του πολιτικού κόσμου υποκρίνεται. Οι «μεγάλοι» διότι δεν αντέχουν να πουν στους ψηφοφόρους τους την αλήθεια, παραδεχόμενοι ότι επί τόσα χρόνια τούς τάιζαν με αυταπάτες. Και οι «μικροί» διότι γνωρίζουν ότι όσα λένε είναι απλώς ανεφάρμοστα, διότι κονταροχτυπιούνται με την πραγματικότητα. Το κακό είναι ότι από όλους αυτούς πρέπει να προέλθει η λύση των προβλημάτων του τόπου· στον ορίζοντα δεν διαφαίνονται άλλοι σωτήρες. Και όσα λένε εσχάτως ορισμένοι άλλοι, σε επίπεδο διακηρύξεων, διεκδικούν εύσημα αφέλειας.
Στο κυβερνών ΠΑΣΟΚ έχουν χάσει τ' αβγά και τα καλάθια. Οι μισοί εμφανίζονται ρεαλιστικότεροι της τρόικας και έχουν κάνει ευαγγέλιό τους το Μνημόνιο. Και οι άλλοι μισοί το παίζουν νεοαντιστασιακοί, που θέλουν να συντρίψουν τον Στρος-Καν και τον Ρεν. Το κακό δεν ξεκινάει από τον περασμένο Μάιο, όταν η κυβέρνηση κατέφυγε στην προστατευτική ομπρέλα των δανειστών. Εχει τις ρίζες του τουλάχιστον στην προεκλογική περίοδο του 2009, τότε που η ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ υπερθεμάτιζε σε «σοσιαλιστικές» λύσεις (παροχές, κρατικοποιήσεις κ.ά.), λες και δεν υποψιάζονταν καν ποια οικονομία θα παρελάμβαναν από τον Καραμανλή, τον Αλογοσκούφη και τον Παπαθανασίου. Τότε που ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, περιέγραφε τις απεχθείς πλευρές της δράσης του ΔΝΤ, για το οποίο σήμερα το στόμα του στάζει μέλι.
Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει τη στάση αυτή, παίρνοντας υπόψη τη συνήθη απόσταση που χωρίζει τις προεκλογικές πομφόλυγες από την κυβερνητική πρακτική. Μόνο που και σήμερα η κυβερνητική διγλωσσία θολώνει τα νερά και μπερδεύει τους ακροατές της, οι οποίοι μέρα με τη μέρα βρίσκονται μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Και τα δύσκολα ακολουθούν. Ποια αξία, για παράδειγμα, έχει η επαναλαμβανόμενη διαβεβαίωση ότι «δεν θα θιγούν περαιτέρω μισθοί και συντάξεις», όταν είναι ολοφάνερο ότι οι αποδοχές χιλιάδων υπαλλήλων των ΔΕΚΟ θα υποστούν νέα καθίζηση διά των μεταρρυθμίσεων; Μήπως δεν θα το συνειδητοποιήσουν οι ίδιοι σύντομα; Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ διόγκωσαν το δημόσιο τομέα, σε προσωπικό και αμοιβές, αδιαφορώντας για τις προβληματικές επιχειρήσεις που έφτιαχναν και τώρα δεν αντέχουν να πουν καθαρά ότι ήρθε η ώρα να πληρωθεί ο λογαριασμός.
Η αντιπολιτευόμενη Ν.Δ. διαπρέπει εξίσου στην υποκριτική τέχνη, παρουσιάζοντας διπλό πρόσωπο. Οσοι μέχρι πριν από ένα χρόνο κυβερνούσαν και φεύγοντας άφησαν πίσω τους συντρίμμια, προσπαθούν σήμερα να βγουν αθώες περιστερές, με επιχειρήματα που προσβάλλουν τη νοημοσύνη ακόμη και των δικών τους ψηφοφόρων. Οι σημερινοί, του Σαμαρά, προσπαθούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο: να πάρουν αποστάσεις από το πρόσφατο παρελθόν τους, να πλειοδοτούν σε «υπευθυνότητα», ζητώντας «περισσότερες και ταχύτερες μεταρρυθμίσεις» απ' όσες κάνει η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά, ταυτόχρονα, να συναγωνίζονται την Παπαρήγα και κάποιους του ΣΥΡΙΖΑ σε «αντιμνημονιακό» λόγο. Η τέλεια κωμωδία.
Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να αναλύσει κανείς πόσο απέχουν από την πραγματικότητα όσα λένε τα κόμματα της κοινοβουλευτικής Αριστεράς. Αλλωστε, η ρητορεία τους εκμηδενίζεται, όταν υποχρεώνονται και τα ίδια να απολύουν εργαζομένους από τις επιχειρήσεις τους ή να τους μειώνουν τους μισθούς, τη στιγμή που κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση που ψηφίζει αντιλαϊκούς νόμους και τον ΣΕΒ που επιδιώκει κατάργηση κάθε προστατευτικού κανόνα. Ειδικά ο Αλέξης Τσίπρας θα πρέπει να κατάλαβε πού οδηγεί η άκρατη πλειοδοσία σε «επαναστατικότητα», όταν την Τρίτη το απόγευμα οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τον υποχρέωσαν να ακολουθήσει το ΚΚΕ στην αποχώρηση από τη Βουλή, ενώ ο ίδιος ήθελε να είναι παρών, την ώρα που μιλούσε ο Στρος-Καν. Κι έτσι οι μεν βουλευτές έκαναν το επαναστατικό τους καθήκον στο προαύλιο του Κοινοβουλίου, ο δε σύντροφος Ντομινίκ υπέστη ψυχολογικό σοκ από την απουσία τους...
Αυτό είναι το πολιτικό σύστημά μας. Ενοχικό και φοβικό το μεγάλο κομμάτι του, που είχε ή έχει κυβερνητικές ευθύνες. Εκτός τόπου και χρόνου το μικρότερο. Ομως αυτό είναι που πρέπει να μας βγάλει από την κρίση. Δεν υπάρχει άλλο.
karelias@enet.gr
