Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ
Καθηγητή Βιοχημείας, Τμήμα Βιολογίας Πανεπιστημίου Πατρών.
Τι είχαμε, τι χάσαμε με τις εκλογές που πέρασαν; Ακούσαμε λόγια κούφια, ακατανόητα, μεταλλαγμένα. Βομβαρδιστήκαμε από εγκεφάλους προγραμματισμένους να εκφέρουν λέξεις που δεν κατανοούν ή που έχουν προ πολλού προδώσει το περιεχόμενό τους.
Λουστήκαμε κενολόγους υποψήφιους, φωταγωγημένους σε πολυτελή ιλουστρασιόν και πολύχρωμα τηλεσπότ. Παρακολουθήσαμε τηλεοπτικές αρένες κοκορομαχιών μεταξύ μαζοχιστικά ευρωλάγνων πολιτικών-προτύπων στιλιζαρισμένου ενδιαφέροντος για τα κοινά.
Αυτές οι εκλογές ήταν το αποκορύφωμα της λεξιλαγνείας του τίποτα, προσδιοριστικού ενός μέλλοντος στο πουθενά· της πολιτικής διαστρέβλωσης της οργής αγανακτισμένων, ψυλλιασμένων ή αδιάφορων ψηφοφόρων, με τους περισσότερους να απαντούν «δεν θα πάρω».
Και τι δεν ακούσαμε! Ψήφισε το δήμαρχο της καρδιάς σου· ακριβή μας πόλη αξίζεις ό,τι καλύτερο· θα κάνουμε το δήμο κύτταρο δημιουργικότητας και καθαριότητας (από τους μετανάστες)· πνοή στον πολιτισμό· να φέρουμε το μέλλον πιο κοντά στο σήμερα· νέα πρόσωπα, νέες αξίες, νέα διακυβέρνηση· με σημαία την εντιμότητα, τη διαφάνεια, την ισοτιμία· συνεχίζουμε το έργο, επιμένουμε στο όραμα· δύναμη στην ανάπτυξη...
Κι αυτοί εκεί, να σε πιέζουν να καταπιείς την ψηφιοποιημένη κοσμοπολίτικη σκέψη τους. Πώς όμως να πιστέψεις λέξεις που στοχεύουν στην παράλυση της βούλησης; Που σε εμποδίζουν να επικοινωνείς με τους γύρω σου αυτά που σας ενώνουν. Που σε μαθαίνουν να παπαγαλίζεις κωδικοποιημένες κλισέ φράσεις για να ικανοποιείς εμπορικές «ανάγκες» σου μήπως και βγεις... από την κρίση.
Και πώς να πιστέψεις την αντιμνημονιακή παραμυθία του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης όταν σου κρύβει την αναλγησία της στα όνειρά σου; Ή τις όζουσες κοινωνικού ρατσισμού φιλολαϊκές πομφόλυγες του «συγκάτοικου» των πολυκατοικιών Ν.Δ./ΠΑΣΟΚ; Αντε και να δεις με συμπάθεια τα δύσληπτα ελληνικά του πρωθυπουργού. Πώς όμως να αδιαφορήσεις για την τεχνοκρατική ψυχρότητά τους απέναντι στο αβέβαιο μέλλον σου, ακόμα κι όταν αποτυπώνονται άψογα σε σλόγκαν του τύπου «Χρειαζόμαστε ενότητα, εθνική αλληλεγγύη για να πετύχουμε τους στόχους μας»;
Κι αν ο πρωθυπουργός έχει το αλλόγλωσσο ελαφρυντικό του, πώς να εναποθέσεις τις ελπίδες σου στον ακατανόητο λόγο ελληνοτραφών υπουργών π.χ. των υποτιθέμενα ορθολογικών κρατικών θεσμών παιδείας και πολιτισμού; Πώς να πιστέψεις π.χ. την επαγγελλόμενη από την κ. Διαμαντοπούλου «αναγέννηση» των πανεπιστημίων μας, όταν την εξαγγέλλει (στους Δελφούς) με ακατανόητους χρησμούς του τύπου «Εχει πολύ μεγάλη σημασία η εθνική συναίνεση γιατί δε χωράει να έχουν βάθος χρόνου και να γίνουν σεβαστά από όλες τις κυβερνήσεις»(1); Ή αυτούς του κ. Γερουλάνου π.χ. στη φετινή ΔΕΘ: «Δεν ήρθαμε εδώ για να συμπληρώσουμε ένα κενό χώρο αν και μας τον έδωσαν φθηνά διότι θα έμενε κενός»(2);
Κι απ' το άλλο μέρος, γιατί η πλειοψηφία δεν συγκινείται από τον πολιτικό λόγο της αριστεράς; Μήπως γιατί φαίνεται να εκφέρεται και να υλοποιείται περίπου όπως αυτός των κυβερνητικών κομμάτων; Τι στην ουσία ζητά η κοινοβουλευτική αριστερά από τον ανελέητα γρονθοκοπούμενο πολίτη; Να την «ψηφίσει» προπονητή του για να μην βγει νοκάουτ από τους πρώτους γύρους, αντί να μπει η ίδια στο ριγκ εγκαταλείποντας την κομματικο-επαγγελματική βολή της. Εκτός κι αν αυτοϊκανοποιείται με τη λεκτική ανυπακοή της σε απροκάλυπτα αντιλαϊκές και δη αριθμητικά μειοψηφικές κυβερνήσεις, κάτι που όμως κάνει την όποια αύξηση των κουκιών της πρόσκαιρη.
Ο κόσμος μπούχτισε από πολιτικούς λόγους άδειους από ανατρεπτική δράση και προοπτική.
